“Hier komt geen bus ……..”

Mei 2005 hebben we een weekje op Cyprus vakantie gevierd. Compleet met een mooie excursie die ons ook Famagusta zou laten bezoeken. De bus kwam ons bij het appartement ophalen. Maar een half uur later was er nog geen bus. Gelukkig was de travelagent bereikbaar. Na enig zoekwerk kwam het hoge woord eruit: “de bus is jullie vergeten, maar ik stuur een taxi”. En die kwam. Op weg naar een oppikpunt vertelde de chauffeur zijn levensverhaal en over het verscheurde Cyprus. Hij kon zijn tranen niet bedwingen, hoe aangrijpend.
Bij het oppikpunt aangekomen zette hij ons af en wij stonden daar aan de zwaarbewaakte grens in “the middle of Nowhere”.
Bij een bushalte dat wel en onder het priemende toezicht van de grenswachten.
Na een kwartier kwam er een heer in burger naar ons toe: “wat wij hier deden?”. “Op de bus wachten”, zeiden we, geheel naar waarheid. “hier komt geen bus” zei hij, “jawel hoor, die komt ons zo oppikken” was ons antwoord. Met een blik vol ongeloof keek hij ons aan en wij legden maar eens uit wat er aan de hand was. Hij keek nog ongeloviger. Uiteindelijk liep hij terug naar de grenspost, waar alle ogen weer op ons werden gericht. Na overleg kwam hij terug met de vraag om onze paspoorten. Die werden uitvoerig gecheckt en onze namen kwamen op een lijst te staan. Voortdurend werden wij in de gaten gehouden, maar volgens mij vonden ze ons wel vreemd, maar niet echt gevaarlijk. En ja natuurlijk kwam onze bus. Het duurde erg lang, want alle passagiers werden gecheckt. Uiteindelijk was er toch nog een probleempje, want door onze vroege paspoortcontrole klopten de aantallen van de lijst en de werkelijkheid niet meer.
Maar uiteindelijk was alles in orde en kon de tourbus zijn weg vervolgen. Met ons er in.

Alle grenswachten, inclusief die ene in burger, lachten ons vriendelijk toe.